Poetycko o kochaniu - rozmowa z Dariuszem Dłużyńskim, część V

Zuzanna Menard: A co znaczy być dobrym twórcą?

Dariusz Dłużyński: Ja piszę tak, jak piszę, i tak już pozostanie. Dla niektórych być dobrym to znaczy rozwijać się. Wielu ludzi rozwija się, pisze lepiej i uważam, że jest to fajne. Ale, odchodząc, jestem też zdania, że nikt nie ponosi tak wielkiej odpowiedzialności za życie ludzkie (ani lekarz, ani doktor, ani nauczyciel) jak hydraulik i elektryk. Bez inżyniera mogą zginąć grupy ludzi, były takie przypadki w Polsce i na świecie.

Z.M.: Gdzie w takim razie miejsce dla poety?

D.D.: Przy inżynierze. I nie chodzi mi o to, by wychwalać poszczególne zawody; chcę zwrócić uwagę na to, że człowiek powinien być dobrym w tym, w czym należy. Jeżeli poeta jest zły, nikt go nie przeczyta. Poza tym może też skrzywdzić drugą osobę, choćby przez wzgląd na swój charakter i niekoniecznie ze względu na to, co pisze, ale mogę się mylić. Sam poznałem krzywdzących poetów.

Z.M.: Nie wydaje Ci się, że istnieją tacy, którzy, napisawszy coś, automatycznie stawiają się ponad pozostałymi? Jestem pisarzem (cokolwiek to znaczy), więc jestem lepszy od was…

D.D.: Myślę, że trzeba być strasznym narcyzem, aby robić coś takiego. Narcyz, nieważne co napisze, będzie uważał to za najlepsze. I nie ma znaczenia to, czy na jego wieczorek poetycki przyjdzie tylko pięć osób w asyście trzydziestu na siłę przyprowadzonych ze szkoły… Człowiek o charakterze narcystycznym znajdzie usprawiedliwienie na wszystko, nawet na to, że nie wygra konkursu i na to, że zostanie wyśmiany i obrzucony pomidorami. Taki człowiek nadal będzie uważał siebie za wielkiego i doskonałego, a ponadto nie widzi potrzeby rozwijania się i kochania drugiego człowieka. Dużym ewenementem jest to, że ludzie bardzo wierzący siebie nie kochają - oni siebie nie lubią. Bez przerwy są grzeszni, bez przerwy się spowiadają, ciągle za coś przepraszają. A przecież „Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” - nie da rady miłować bliźniego bez miłości dla samego siebie. Jeśli kocha się w taki sposób, jak robi to narcyz, to nie ma tu już miejsca na nic innego. Wszystko ma w życiu cienką granicę.

Z.M.: Chciałabym jednak coś sprostować. Wcześniej wspomniałeś, że sam uważasz się za narcyza, egoistę…

D.D.: W najnowszym tomiku z tyłu napisane jest, że mówię o sobie jako o narcyzie, ale w pozytywnym znaczeniu tego słowa. Mam własną regułkę dla swojego narcyzmu. Chodzi tu po prostu o to, że lubię siebie, lubię robić sobie zdjęcia i dodawać je do wierszy. Często mówię, że wystawiam sobie pomnik. Lecz, kiedy organizuję wydarzenie dla kogoś, nie przepadam wtedy za czytaniem swoich wierszy, ponieważ wiem, że ten dzień należy do kogoś innego. Swoje utwory czytam wtedy, gdy okazja jest odpowiednia. A co do narcyzmu - psycholog pewnie powiedziałby: „Ale, Darku, nie ma czegoś takiego jak pozytywny narcyzm! Narcyzm to choroba, nie można z niego żartować! ” i to jest prawdą.

Kolejna część wywiadu już wkrótce!