NOCLEGI
ROZKŁADY
„Życie wmontowuje nas w różne śmieszne sytuacje” – Rozmowa po spektaklu z Rafałem Królik
Fot. Ewel
Niedawno na deskach grudziądzkiego Teatru wylądował „Boeing Boeing”. Publiczność odleciała ze śmiechu, a my postanowiliśmy zapytać jednego z grających w spektaklu aktorów - Rafała Królikowskiego m. in. o to, czy trudno jest grać w spektaklach komediowych?
REKLAMA
Twoje – miasto: Czy trudno jest grać w spektaklach komediowych?
Rafał Królikowski: Spektakle komediowe jakby mają specyficzną formę i trzeba się jej trzymać, tutaj są zapisane puenty w dowcipach i trzeba je słyszeć. Komedie są bardzo precyzyjne i nie jest tu jak w sztukach obyczajowych, bo w wielu sztukach jest obojętne kiedy padnie dane słowo, kiedy ktoś wejdzie a kiedy wyjdzie. Tutaj wszystko jest oparte na precyzji i na rytmie. I wydaje mi się, że wymaga to więcej pracy niż dramatach.
Twoje –miasto: Czy zdarzyło się Panu roześmiać na scenie?
Rafał Królikowski: Czasami, że tak powiem życie wmontowuje nas w różne śmieszne sytuacje. My to przedstawienie zagraliśmy już ponad 150 razy na przestrzeni niespełna półtora roku i parę razy zdarzyło nam się, jak my to mówimy „zgotować”, bo ktoś zapomniał jakiegoś rekwizytu albo ktoś gdzieś tam się przewrócił lub ktoś np. zapomniał jakiejś kwestii. Jednak to cała frajda teatru, że to rzecz nieobliczalna i niepowtarzalna. Każdy wieczór jest właściwie innym przeżyciem tej historii.
Twoje – miasto: Czy dokucza Panu na scenie stres?
Rafał Królikowski: Zawsze jest jakieś napięcie. Największe przed premierą, kiedy przygotowuje się premierowy spektakl - jest to taka rzecz, która wymaga zmobilizowania. Potem przed każdym występem też oczywiście jest stres, czy to wszystko zafunkcjonuje. Bo nie jesteśmy zdani tylko na siebie, to jest maszyna, bo każdy jest uzależniony od drugiego – od tego czy ktoś wejdzie w dany punkt , słowo, czy wejdzie muzyka, wejdzie światło.
Twoje – miasto: Rzeczywiście, to jest tak skonstruowane, że jedne drzwi się zamykają a drugie otwierają…
Rafał Królikowski: Tak, tak, żeby to miało wrażenie takiego mechanizmu, bo to buduje cały komizm sytuacji i całe napięcie.
Twoje – miasto: Czy jest jakaś rola, którą bardzo chciałby Pan zagrać?
Rafał Królikowski: Marzę o dobrej roli, jakiejś ciekawej. Mam nadzieję, że to przede mną. Nie mam żadnego tytułu ani żadnej konkretnej na myśli. Cały czas czekam na jakąś fajną propozycję.
Twoje – miasto: Najtrudniejsza rola, którą Pan zagrał?
Rafał Królikowski: Najtrudniejsze są takie, kiedy one nie są takie blisko nas, wtedy musimy rzeczywiście mocno rozejrzeć się dookoła i podpatrzeć różnych dziwnych ludzi. Ciężko też się pracuje, kiedy jest trudna atmosfera, gdy nie możemy dogadać się z reżyserem. Czasami się zdarza, że reżyser ma jakby inną wizję i wtedy męka.
Twoje – miasto: Jak Panu się wczuwało w rolę kobiety: gesty, ruchy, bioderka?
Rafał Królikowski: Te ruchy były ciężkie, ale życie czasami nas zmusza do odgrywania różnych ról, to też jakby było prawdziwe, bo czasami życie nas stawia w takich sytuacjach.
Ewel i K.K.
Rafał Królikowski: Spektakle komediowe jakby mają specyficzną formę i trzeba się jej trzymać, tutaj są zapisane puenty w dowcipach i trzeba je słyszeć. Komedie są bardzo precyzyjne i nie jest tu jak w sztukach obyczajowych, bo w wielu sztukach jest obojętne kiedy padnie dane słowo, kiedy ktoś wejdzie a kiedy wyjdzie. Tutaj wszystko jest oparte na precyzji i na rytmie. I wydaje mi się, że wymaga to więcej pracy niż dramatach.
Twoje –miasto: Czy zdarzyło się Panu roześmiać na scenie?
Rafał Królikowski: Czasami, że tak powiem życie wmontowuje nas w różne śmieszne sytuacje. My to przedstawienie zagraliśmy już ponad 150 razy na przestrzeni niespełna półtora roku i parę razy zdarzyło nam się, jak my to mówimy „zgotować”, bo ktoś zapomniał jakiegoś rekwizytu albo ktoś gdzieś tam się przewrócił lub ktoś np. zapomniał jakiejś kwestii. Jednak to cała frajda teatru, że to rzecz nieobliczalna i niepowtarzalna. Każdy wieczór jest właściwie innym przeżyciem tej historii.
Twoje – miasto: Czy dokucza Panu na scenie stres?
Rafał Królikowski: Zawsze jest jakieś napięcie. Największe przed premierą, kiedy przygotowuje się premierowy spektakl - jest to taka rzecz, która wymaga zmobilizowania. Potem przed każdym występem też oczywiście jest stres, czy to wszystko zafunkcjonuje. Bo nie jesteśmy zdani tylko na siebie, to jest maszyna, bo każdy jest uzależniony od drugiego – od tego czy ktoś wejdzie w dany punkt , słowo, czy wejdzie muzyka, wejdzie światło.
Twoje – miasto: Rzeczywiście, to jest tak skonstruowane, że jedne drzwi się zamykają a drugie otwierają…
Rafał Królikowski: Tak, tak, żeby to miało wrażenie takiego mechanizmu, bo to buduje cały komizm sytuacji i całe napięcie.
Twoje – miasto: Czy jest jakaś rola, którą bardzo chciałby Pan zagrać?
Rafał Królikowski: Marzę o dobrej roli, jakiejś ciekawej. Mam nadzieję, że to przede mną. Nie mam żadnego tytułu ani żadnej konkretnej na myśli. Cały czas czekam na jakąś fajną propozycję.
Twoje – miasto: Najtrudniejsza rola, którą Pan zagrał?
Rafał Królikowski: Najtrudniejsze są takie, kiedy one nie są takie blisko nas, wtedy musimy rzeczywiście mocno rozejrzeć się dookoła i podpatrzeć różnych dziwnych ludzi. Ciężko też się pracuje, kiedy jest trudna atmosfera, gdy nie możemy dogadać się z reżyserem. Czasami się zdarza, że reżyser ma jakby inną wizję i wtedy męka.
Twoje – miasto: Jak Panu się wczuwało w rolę kobiety: gesty, ruchy, bioderka?
Rafał Królikowski: Te ruchy były ciężkie, ale życie czasami nas zmusza do odgrywania różnych ról, to też jakby było prawdziwe, bo czasami życie nas stawia w takich sytuacjach.
Ewel i K.K.
PRZECZYTAJ JESZCZE
