Zwycięskie Love Story Piotra

Dziękujemy za ogromne zainteresowanie naszym konkursem. Dzięki Wam dzisiejszy dzień rozpoczęliśmy o czytania wielu miłosnych historii, które jak to w miłości bywa, często burzliwe i zaskakujące kończyły się tzw. „happy endem”. Wasze teksty były czasem zabawne, czasem wzruszające, ale wszystkie płynęły prosto z Waszego serca, tym samym znacznie utrudniając nam wybór. Oto zwycięska historia:

Historia mojej miłości to chwile utkwione w pamięci na zawsze, a co najpiękniejsze nie dostarczyły mi rozczarowania wobec tego osobliwego uczucia, lecz ogromne pokłady radości, które wydają mi się nieskończonymi. Sięgając do momentu, w którym zmierzyliśmy się pierwszy raz twarzą w twarz, a nasze miłosne "Love Story" rozpoczęło pisanie własnej powieści, wsiadłem do autobusu numer "19". Kierunek obrałem z Tarpna w stronę Rządza, rozsiadłem się wygodnie na samym końcu autobusu, na uszy wrzuciłem świeżo zapakowany sort muzyczny, a słuchawki dostarczyły do moich uszu pliki  w postaci dźwięków. To chyba one nastawiły mnie pozytywnie tego wieczoru. Podróż ta nie różniła się niczym szczególnym od wszystkich poprzednich tras tą linią za wyjątkiem ludzi, którzy jechali tym samym autobusem. Na jednym z przystanków do autobusu wsiadła urokliwa i bardzo słodka blondyna, włosy sięgały jej do ramion, które osłaniała wiosenna skóra, a biała koszulka podkreślała jej świeżo nabytą opaleniznę na twarzy. Mój wzrok przez kolejnych kilkanaście przystanków spoczywał tylko na niej. Nie zdawała sobie sprawy z tego, że jest obserwowana, a ja w tym czasie postawiłem przed sobą na tamtą chwile wyzwanie życia.  Jako 15-letni nieśmiały chłopak, który od zawsze chciał sięgać po to o czym marzy, w tym momencie zamarzył o niej... W głowie zabrzmiało zdanie: "Jeżeli wysiądzie na moim przystanku poproszę o numer". I tak się stało, wysiadła na moim przystanku, lecz w moment porzuciłem tą myśl i postanowiłem pójść w swoją stronę, jak strzała znikąd w mojej głowie przeleciała mi jedna myśl " dałeś słowo". Stanąłem w miejscu, zebrałem się w jednej chwili i ruszyłem za nią, zatrzymując ją niepozornym " przepraszam, mogę Cię prosić o numer?". Wystraszona, jeszcze raz poprosiła abym powtórzył swoje pytanie, widocznie mówiłem tak cicho z braku pewności, że mnie nie zrozumiała, a wiec powtórzyłem " mogłabyś podać mi swój numer telefonu?". Po chwili i najwspanialszym nieśmiałym uśmiechu, jaki kiedykolwiek widziałem, podała mi swój numer, po czym nie zamieniając zdania pożegnaliśmy się, a każdy odszedł w swoją stronę. Nazajutrz spotkaliśmy się pierwszy raz. Cała ta opowieść wydaje się nazbyt normalna, lecz jedno jest zaskakujące. Przystanek, na którym wysiedliśmy oboje był tym, na którym zamierzałem wysiąść od początku trasy, lecz jak się okazało ona przegapiła swój jadąc o jeden dalej... Los wystawił moją obietnicę na próbę, najwidoczniej tak miało być. Do dziś żyjemy wspólnie tą myślą, stawiając czoła trudniejszym i normalniejszym momentom w naszej wspólnej życiowej podróży. Może właśnie wtedy Bóg przeciął nasze drogi aby ukazać nam przystanek "miłość", o którym znaczenia nikt wcześniej wsiadając do autobusu numer "19" nie miał pojęcia. Minęło 5 lat, a ta trasa tworzy cały czas najważniejszy fundament naszego uczucia. Śmiało mogę stwierdzić, że gdyby nie ta trasa może do dnia dzisiejszego nie spotkałbym czegoś co mogę nazwać "chodzącym szczęściem".